ไม่อยากมีแร้ววว...หัวใจ
ลองเดินออกไปข้างนอก,,,
มองท้องฟ้าา แร้วก้อลองมองในอีกมุมมอง
เราก้อเป็นแค่จุดๆ ที่เรียกว่าสิ่งมีชีวิตที่หายใจได้ ร้องไห้ได้ โกรธได้ เสียใจได้ มีอารมณ์ความรู้สึก
บางครั้ง ก้อแอบอิจฉาก้อนหินที่มันไม่มีความรู้สึกอารายเลย ทั้งที่ใครบางคน ทั้งเตะ เยียบ ปา ต่างๆนานา
ก้อเพราะว่าเรามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนใช่ไม๊ถึงต้องมีความรู้สึกแบบนี้
เคยคิดว่าเราสามารถอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องมีใครก้อได้ แค่ให้เรามีคนยุข้างหลังที่เรียกว่าครอบครัวก้อพอแร้ว
แต่มันไม่ใช่...เพราะว่ามันทำอย่างนั้นไม่ได้ หัวใจบางครั้งมันก็ไม่ได้พักดีกับเจ้าของมันเสมอไปหรอก
ยิ่งบางครั้งยิ่งฝืนยิ่งรันมันก้อยิ่งจะเลยเถิดไปไกลเรื่อยๆ
พอลองปล่อยใจให้มันควรที่จะเป็น มันก้อดันกู่ไม่กลับอีก
เฮ้อ...เหนื่อยกายย
ไม่รู้สิ ถ้าจะถามถึงความรัก
มันยากนักที่จะตอบมอบเหตุผล
รู้เพียงว่าถ้ารักใครสักคน
ก็จะทนรักเขาตลอดไป
รับรู้ความเป็นไปของเธอทุกวัน
แม้เป็นคนที่เธอไม่ผูกพันก็พอใจ
แม้ไม่มีสิทธิ์จะคิดหวัง
แต่มีสิทธิ์จะคิดถึง
เป็นสองรองใครไม่คำนึง
ขอให้เป็นคน 1 ที่รักเธอ
มองเธอมานานวัน
ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอคิดอย่างไร
แต่ฉันไม่ต้องถามหัวใจ
เพราะตลอดมา ฉันรักเธอ
ฉันรักเธอ แต่เธอ คงไม่รู้
เฝ้ามองดู อยู่ตลอด เธอรู้ไหม
เฝ้าคิดถึง เธออยู่ทุก ลมหายใจ
เฝ้าห่วงใย เธออยู่ ตลอดเวลา
มันยากนักที่จะตอบมอบเหตุผล
รู้เพียงว่าถ้ารักใครสักคน
ก็จะทนรักเขาตลอดไป
รับรู้ความเป็นไปของเธอทุกวัน
แม้เป็นคนที่เธอไม่ผูกพันก็พอใจ
แม้ไม่มีสิทธิ์จะคิดหวัง
แต่มีสิทธิ์จะคิดถึง
เป็นสองรองใครไม่คำนึง
ขอให้เป็นคน 1 ที่รักเธอ
มองเธอมานานวัน
ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอคิดอย่างไร
แต่ฉันไม่ต้องถามหัวใจ
เพราะตลอดมา ฉันรักเธอ
ฉันรักเธอ แต่เธอ คงไม่รู้
เฝ้ามองดู อยู่ตลอด เธอรู้ไหม
เฝ้าคิดถึง เธออยู่ทุก ลมหายใจ
เฝ้าห่วงใย เธออยู่ ตลอดเวลา
.... Sco...go...
